Gölgesini Gıdıklayan Çocuk

Bilal Gürçay

bilalgurcay0@gmail.com

Gölgesini Gıdıklayan Çocuk

Kasaba yeni bir güne merhaba demeye hazırlanırken Hezarfen güneşin doğuşunu izlemeye koyuldu. Orada yaşayanlar içinde güneşi en çok seven o olmalıydı. Gün ağarırken bugün acaba gölgemle hangi oyunu oynamalıyım diye düşündü. Güneş sıcaklığını hissettirmeye başlamıştı, derken bakkal Ahmet Amca’nın sesiydi pencereden işittiği, müşterisiyle konuşuyor olmalıydı.

-Havalar bunaltıcı seviyeye ulaştı, artık nefes alamıyoruz.

+ Hiç sorma, bu gidiş hiç hayrı alamet değil! Baksana güneş nasıl da yakıp kavuruyor etrafı.

Bu sözleri işittiğinden pek hoşlanmadı Hezerfen. Güneş olmasaydı tohum bitmez, ekin vermezdi. Güneşi şikayet edenler, gölgeyi pek severler diye iç geçirdi. Yalnız güneş olmasaydı gölge de olmayacaktı, böyle bir ihtimalin varlığını dahi düşünmek istemiyordu. Onun   hayatının neşvesi gölgesiydi. Gölgenin, ne insan gibi ne de hayvan gibi bir şekli vardı. Ona göre gölgeye belli bir biçim vermeye çalışmak, gölgeyi tek bir kalıba koyup dondurmaktı. Biz yürürken gölgemiz de yürümeli, koşarken koşmalıydı. Bazen ayağımıza dolanmalı, biz uçurumun kenarındayken o atlamalıydı. Onu gıdıkladığımızda ilk kahkahayı bizden önce o atmalıydı.

Bilal Gürçay